poniedziałek, 30 lipca 2012

W domu

Pobyt w szpitalu to jakby nie patrzeć dla mnie zło konieczne. Dosłownie odliczałam godziny, kiedy w końcu będziemy mogli wrócić do domu. Opieka medyczna była ok, ale co u siebie, to u siebie. Tatuś przygotował się doskonale na nasz powrót. Przy aucie wręczył piękny bukiet tulipanów.


 A w domku przy kołysce wisiały kolorowe baloniki. Nie ukrywam, wzruszyłam się:), i przy tulipanach i przy balonach. Malucha opatuliliśmy, jakby na dworze panował siarczysty mróz, a było chyba około 23 stopni.


10 minut drogi i w końcu w domku. Funia była bardzo zainteresowana nowym członkiem rodziny.Nawet próbowała go pobujać:)


Potem odwiedziła nas babcia i ciocia


Jak już wszyscy się zapoznali, mogliśmy wreszcie my, czyli rodzice, zapoznać się z naszym maluszkiem. Darek okazał się wspaniałym tatą, który chętnie Patryka przebiera, nosi na "beka" i ciąąąągle do niego gada. Potomkowi się tak to podoba, że w wieku 1,5miesiąca mówił już "a guuu". Dziś gada jak najęty. Swojego czasu strasznie krzyczał na głośnik wiszący na ścianie, albo na wazon u babci.
Ale nie ma co ukrywać, początki były ciężkie. Pierwsze dwa tygodnie - niewiele snu. Powodem nie do końca był Patryś, ale my sami . Czuwaliśmy, czy oddycha, jak oddycha. Zrywaliśmy się na każdy podejrzany (wg nas oczywiście) dźwięk. Na szczęście mieliśmy fantastyczną położną środowiskową, która szybko wyjaśniła, że sapki,świsty, gwizdy i krztuszenie się to nic innego, jak naturalne oczyszczanie się maluszka z wód płodowych mamy. Po około trzech tygodniach odkryliśmy, że nasz synek jest cudownym nocnym śpiochem i wstaje do jedzenia tylko raz - między 2.00 a 3.00., potem śpi do siódmej. No i przede wszystkim śpi w swoim łóżeczku. Ten stan utrzymuje się praktycznie do dziś, choć trafiły nam się dwie pełne przespane nocki. Popołudniowe drzemki muszą być jednak na łóżku rodziców.


A jeszcze lepiej z tatą obok

Czasami zasypiam gdziekolwiek, nawet podczas zabawy.

Pierwsza kąpiel była kompletnie nieudana, ale tu z pomocą przyszła sąsiadka Daria  i dziś "plusku, plusku" lubimy baardzo. Metoda na pieluszkę zdała egzamin w 100%.
Tylko mnie mamo nie puść
Smarowactwo też znoszę z anielską cierpliwością

Generalnie, po trzech miesiącach mogę śmiało powiedzieć - nie jest źle, dajemy radę. Mamy czas na wiele rzeczy, między innymi na skrobanie bloga. Bywają dni gorsze, jak np. ostatnie upały, które każdy źle znosił, maluszek też. Ale uśmiech na jego buźce ciągle rozbraja i dodaje sił. Także całuski dla wszystkich i mokra buźka od Patrysia, zwanego również: Gucio, Dziubas, Dziuba, Bobo, Kapiszon, Bąbel, Mordeczka, Mordusia, itp., itd.:)



wtorek, 24 lipca 2012

W oczekiwaniu na cud

Ciąża. Dziewięć miesięcy. 40 tygodni. 280 dni. Niemal każdy poradnik dla przyszłej mamy, oprócz wizji wspaniałego okresu oczekiwania na narodziny potomka, roztacza nieznośną aurę nakazów, zakazów, zasad, reguł. Każdy rozpisuje się o tym, co wolno, a zwłaszcza czego nie wolno jeść, pić, robić, słuchać, mówić... Generalnie tragedia. Ja od samego początku wyszłam z założenia, że ciąża to jednak nie choroba i raczej nienaturalnym byłoby z dnia na dzień zmienić swoje nawyki o 180 stopni. Postanowiłam wsłuchiwać się w siebie i przede wszystkim nie czytać żadnych cioć "dobra rada". Poradniki poszły do kosza, a strony internetowe przyblokowane (no, tylko w mojej głowie). Dziś wiem, że wyszło nam to na dobre, a zwłaszcza mojemu zdrowiu psychicznemu. 
Oczekiwane na malucha było naprawdę dobrym okresem. Miałam to szczęście, że czułam się świetnie. Z czasem organizm zaczął komunikować, czego mu potrzeba. Zaczęłam zjadać tony słodyczy. Dzień bez delicji albo snickersa dniem straconym. O dziwo, na koniec okazało się, że mamy tylko 10kg do przodu. To chyba jakiś drugi cud w tle. Nogi nie puchły, torsji nie było. Zgaga, tak! ta nam towarzyszyła niemal od początku. Na szczęście litr mleka dziennie pomagał przetrwać. Brzuszek rósł, aż w końcu na półmetku wiadomo było, że czekamy na chłopca. Jak każda mama chciałam przede wszystkim, żeby było zdrowe, a jednak myśląc o dziecku, zawsze wyobrażałam sobie dziewczynkę. Nie wiem, czym to było powodowane. Może tym, że jestem jedynaczką,  nie mam brata i nigdy nie miałam szczególnego kontaktu z maluchami. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak to będzie wychowywać chłopca. Myśląc o sobie jako matce, widziałam trzymającą mnie za rękę małą księżniczkę,a nie księcia. Teraz trzeba było na nowo poprzestawiać w swojej głowie myślenie i przede wszystkim wybrać imię. Na początku był Antoś. Potem pojawił się Przemek. 


Stanęło w końcu na Patryku, a właściwie Patryku Antonim.
I tak czekaliśmy, ciągle nie dowierzając. Nic nie szykowaliśmy, bo pokoiku dla malucha brak. Nie było wózka, łóżeczka, zabawek, ubranek. Codziennie o piątej rano wstawałam do pracy, wyprowadzałam psa i jechałam 20km. Cel - do końca w robocie, bo po prostu ją lubię, a w domu bym oszalała. Na trzy tygodnie przed porodem wreszcie trochę się zorganizowaliśmy. Pojawiła się kołyska, przyjechał wózek i kupiliśmy trochę ubranek. Srebrna Akacja podesłała niezbędnik szpitalny i w końcu spakowałam torbę.  Dalej czekaliśmy i ciągle nie docierało do nas, co się niebawem wydarzy. Mnie brakowało instynktu macierzyńskiego i nadal twierdziłam, że nie lubię dzieci, ale swoje będę kochać całym sercem. Czterdziesty tydzień - walka z mężem, żeby pozwolił mi jechać do pracy. Piątek, ostatni dzień w robocie i cel - rodzimy w weekend, bo przecież po to biorę wolne i tak wypada termin. Sobota, 21 kwietnia, dzień urodzin mojej Ś.P. mamusi. Rozmowa z brzuchem - "Patryś, zrób babci prezent, jeszcze kilkanaście godzin masz". Godzina 21.00. Zaczynają się delikatne skurcze. 22.00 są już trochę silniejsze. 


22.30 - Darek odlicza czas między skurczami. 23.00 - M dzwoni do swojej mamy:"Mamo, ona nie chce jechać do szpitala, a ja przecież porodu nie odbiorę, ma skurcze co 4 minuty". 23.15 - z miną skazańca ładuję się do auta.  23.30 - porodówka, sterta papierów do wypełnienia, wstrętna koszula i idziemy na oddział. Chodzę, cały czas chodzę, żeby poród jak najszybciej postępował. 1.00 - postępuje, położna jest dobrej myśli, daje nam 3 godziny. 3.00 - już nie postępuje, szlag, stoimy w miejscu. 5.00 - zaczyna się prawdziwa masakra. Tak boli, że moje śpiewy słyszy cały oddział. Szkoła rodzenia poszła w las, zapomniałam o oddechach. Zasypiam na stojąco w przerwie między skurczami. 7.00 - wpada nowa zmiana i moje zbawienie. Zastrzyk i za dwie godziny rodzimy. Druga faza porodu to zaledwie 27 minut i w porównaniu do pierwszej - prawdziwy pikuś. No i wreszcie jest - nasz mały CUD. 56cm, 3370gram, 10 punktów Apgar. Malutkie paluszki, niemal łysy, z uszkami po tacie i noskiem chyba jednak po mamie. Już nie pamiętam, że przed chwilą bolało. Już nie chce mi się spać. Patrzę w małą twarzyczkę przytuloną do piersi i ciągle nie dowierzam, że to nasze, że jeszcze przed chwilą było u mnie w brzuchu.


Cud narodzin. Cud macierzyństwa. Cud nowego istnienia.

czwartek, 19 lipca 2012

Łapy, łapy, cztery łapy

Nie planowaliśmy psa w domu. Choć ja całe życie z psami się wychowywałam. A od 5 klasy szkoły podstawowej w domu były nawet dwa psy. Ostatnim pupilem była Psotka, która się u nas urodziła i została wraz ze swoją mamą. Kiedy trzeba było ją uśpić, serce mi pękało. Po tym traumatycznym przeżyciu postanowiliśmy, że nigdy więcej czworonoga w domu. Ale..
No właśnie. 30 października 2011. To był zwyczajny wyjazd na giełdę, jaki sobie czasem fundujemy. Zawsze odwiedzaliśmy przy okazji stoiska z psami. Najczęściej pojawiali się właściciele psów rasowych. Aż tu nagle, w małym kartoniku dwa prześliczne, maksymalnie skundlone mieszańce. Biało-czarny piesek i czarna podpalana sunia, która radośnie witała każdą zbliżającą się osobę. Maleńka, mieszcząca się na jednej dłoni - rozbrajająca. Wzięłam ją na ręce i już byłam przekupiona. Dadu nie chciał się zgodzić za żadne skarby świata. Na szczęście na horyzoncie pojawiły się Ciumy, czyli Darka siostra z mężem. Po półgodzinnym marudzeniu, proszeniu, przekonywaniu - zgodził się, ale bez entuzjazmu. 
Przywieźliśmy małego czworonoga do domu, zorganizowaliśmy prowizoryczne legowisko, które małemu psiakowi szybko przypadło do gustu.


Błogi odpoczynek trzeba było jednak zakłócić porządną kąpielą, bo piesek śmierdział na kilometr.


A potem już można było się wtulić w kolana ...nowego Pana


Tak oto antypsowy Darek wybrał imię i zakochał się w naszej sierściuchowej Funi. Miłość rozkwitła do tego stopnia, że pies spał z Panem w łóżku. Dziś psiaka prawa zostały nieco przykrócone, ale chyba nie może narzekać na brak wygód. Rozszarpała wszystkie stare maskotki, dzięki czemu uniknęliśmy zjadania butów. Pańcia z każdego wyjazdu do marketu przywozi smakołyki, a Pan nauczył w ekspresowym tempie toalety na dworze. Mężusiu, szacun - za cierpliwość, wytrwałość, poranne zbieranie psich kupek. Dostaliśmy mały przedsmak tego, co czekało nas za kilka miesięcy, coś znacznie ważniejszego.


środa, 18 lipca 2012

FASOLKA

Nasza krótka podróż poślubna miała bardzo konkretny cel. Nie, nie leniuchowanie nad morzem, zajadanie smażonej ryby (po ostatnim reportażu TVN nigdy nie zjem ryby nad morzem, dobrze, że żyjemy), czy oglądanie wschodów słońca. Pogoda i tak kompletnie nie dopisała i stąd mam wspaniałą pamiątkę w postaci kaloszy:). Z tego wyjazdu mieliśmy wrócić już w trójkę. Pod koniec sierpnia okazało się, że zadanie zostało w 100% wykonane. Na monitorze u pana doktora zobaczyłam malutka fasolkę z bijącym serduszkiem. Były łzy szczęścia i wrzeszczący do słuchawki z radości przyszły tatuś. 

Tu już drugie USG i 16-tygodniowa Fasolka

Dopiero po ochłonięciu pojawił się w głowie natłok myśli. Chłopiec czy dziewczynka? Jesteśmy naprawdę farciarzami, że tak po prostu się udało. Jakie imię wybrać? A gdzie wstawimy łóżeczko? A co zrobimy z wózkiem i całą masą innych dziecięcych rzeczy? W ogóle, jak to będzie?
Dziś wiemy, że taki mały człowiek potrafi dorosłego i całe jego życie doskonale zreorganizować i zaplanować. W początkowym chaosie jest głęboko ukryty sens całego naszego istnienia.

wtorek, 17 lipca 2012

TAK

Po ponad sześciu latach stanu przedmałżeńskiego, chodzenia, bycia razem, czy kto jak woli nazwać niezalegalizowany związek dwojga ludzi, mój Dadu w końcu postanowił się oświadczyć. Zaręczyny nie były z pompą, ani okraszone romantycznymi dodatkami - były takie po prostu nasze. Choć pretendent miał dobre chęci. Zabrał mnie do miasta na...kawę? Już to wzbudziło moje podejrzenia. Kawę pijaliśmy w domu, a do miasta szliśmy na pizzę albo piwko. Koniec końców trafiliśmy do knajpki kompletnie nie w naszym guście. Dostaliśmy mrożoną kawę z kawałkami złotka (do dziś nie wiem skąd te złote papierki w kawie), z głośników zdecydowanie za głośno dudniła muzyka w stylu techno, a kolana nasze obijały się o za niski stolik. Wysiorbaliśmy w pośpiechu słabej jakości napój i dla odreagowania poszliśmy do zdecydowanie bardziej w naszym stylu knajpki na piwo. Darek zachowywał się dość dziwnie, ale myślałam, że to jeszcze skutki uboczne poprzedniego lokalu i trunku. Aż tu nagle rąbnął, że wracamy do domu. What?! Zgłupiałam, ale nie protestowałam zbyt długo. Wreszcie w domowym zaciszu, przy szklanym stoliku upolowanym w sklepie z używanymi meblami mój Darcio kleknął i trzęsącymi rekami wyjął z domowych spodni dresowych pudełeczko i wreszcie padło to długo oczekiwane przeze mnie pytanie. I takie to były nasze zwariowane zaręczyny. Błogim stanem narzeczeńskim cieszyliśmy się kilka miesięcy. Później zaczął się nerwowy okres - przygotowania do ślubu. Przeszliśmy wszystkie etapy kościelne i organizatorskie łącznie z zaplanowaniem podróży poślubnej. Aż w końcu nadszedł ten dzień... 16 lipca 2011

Tablice na auto - naszego osobistycznego projektu:)

 Na własny ślub omal nie zaspaliśmy. Dobrze, że świadkowa spała u nas i nas obudziła. Potem fryzjer, makijaż, papieros, pierwsze zdjęcia i nagrania w domu, papieros i w drogę. W krużganku kościelnym stres, mokre ręce i wreszcie idziemy. 

Miny dość podejrzane:) A może jednak nie idziemy??:)


Przysięga -łzy w oczach, trzęsące ręce, drżący głos. I w końcu wychodzimy do gości. Już nie Dorota i Darek, ale Państwo Rozmarynowscy:). 

Atak ryżowy


Potem sala, obiad, pierwszy taniec, zabawa, oczepiny, śmiech, tańce (w tę jedną noc przetańczyłam z mężem więcej niż przez dziewięć lat znajomości).

Na drugi dzień domowe poprawiny, na trzeci sprzątanie, pakowanie się i wreszcie trochę spokoju w podróży poślubnej. 

Nasz TYTANIC ...bez statku:)


Jak widać jeden z ważniejszych dni w życiu można opisać w kilku zdaniach. Prawdą jest jednak, że ten właśnie dzień tak szybko przelatuje, choć cały rok się człowiek do niego przygotowuje. Na szczęście była kamera, parę aparatów i dziś wracamy do tych chwil. Za każdym razem wspominamy je inaczej, co innego się przypomina. I dobrze, niech tak będzie.


poniedziałek, 16 lipca 2012

Początek

Za namową pewnej Srebrnej Akacji zaczynam swoją przygodę z blogowaniem. Nie bez kozery wybrałam tę datę, bo właśnie 16 lipca zeszłego roku życie nabrało większego sensu, a potem tych sensów tylko przybywało...
Dobrze jest miłe i ważne chwile swojego życia pamiętać, a czasem właśnie zapisać, by nie zapomnieć. Zatem powoli, skrupulatnie, na początek na pewno trochę opornie (blog troszkę skromny w swej formie graficznej - liczę na Twoja pomoc, Oleńko:)) zaczynam. A że okres od 16.07.2011 do dziś obfitował w wiele niezwykle istotnych wydarzeń - wpisów wspomnieniowych będzie kilka. Ale to za chwilkę...

Zobacz także

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Labels